The exhibition From the Volcano to the Sea at Rongwrong explores the archive of the Italian feminist collective Le Nemesiache, active in Naples in the 1970s and 1980s. Giulia Damiani, curator and research fellow of art organization If I Can’t Dance, I Don’t Want to Be Part of Your Revolution in Amsterdam, translated the group’s practice in dialogue with Arnisa Zeqo, director of Rongwrong, and curator Sara Giannini (If I Can’t Dance), making the archive public for the first time.

Entering the exhibition space, I receive a stamp with the logo of Le Nemesiache on a hand-out. It gives me a nostalgic feeling, reminiscent of entering a nightclub, where you receive a stamp on your hand to signify that you’ve been granted access. Receiving the stamp by ‘host’ Arnisa Zeqo, director of Rongwrong in Amsterdam, creates a performative dimension that lingers during the rest of my visit.  Read more

Finally, the Amsterdam Museum is opening their exhibition of the Golden Coach belonging to the Dutch Royal family. The exhibition is the culmination of a long restoration process, which has seen the coach taken out of use since 2016. The coach, decorated with imagery depicting Dutch colonial subjects in a position of reverent submission, has been the focus of much criticism as a representation of a painful colonial history. And, for that reason, the museum had planned what should have been an extensive programme of public engagement. This was to begin in the months leading up to the installation of the exhibition. The plan was to invite interested groups and museum visitors to share their thoughts and opinions on the object and its potential future, so that these thoughts could then inform the broader narrative of the exhibition, and potentially influence the curation process – all amid rumours that the King is considering whether to permanently consign the coach to a museum setting. Read more

In Amsterdam Nieuw-West is sinds 2012 het Street Art Museum Amsterdam (SAMA) te vinden. De oorsprong van dit museum ligt een paar jaar eerder, toen Anna Stolyarova, inwoonster van Amsterdam Nieuw-West, hiertoe het initiatief nam als reactie op negatieve berichten over de buurt. Om meer over dit museum en Street Art te weten te komen, spreek ik met Stolyarova. Zij noemt zichzelf het liefst producer en bedrijfsfilosoof; zij heeft ideeën, faciliteert en brengt partijen bij elkaar. Zij is de spin in het web waardoor het buurtinitiatief is uitgegroeid tot een platform voor Street Art met een reputatie die internationale street artists en bezoekers aantrekt. Read more

De eerste indruk van Fotografie plus Dynamiet in Zwolle is nogal braaf: kunstwerken in lichtgekleurde houten lijsten op keurig afgemeten afstand, alsof ze uit de IKEA komen. Het is een illusie die snel wordt doorprikt.

De rondreizende tentoonstelling Fotografie plus Dynamiet in Museum de Fundatie laat zien hoe de fotomontages van John Heartfield (1891-1968) niets aan kracht hebben ingeboet. John Heartfield – geboren als Helmut Herzfelde – was een van de grondleggers van de Berlijnse avant-gardistische Dada beweging. Hij beweert samen met kunstenaar Georg Grosz de fotomontage te hebben uitgevonden – al wordt die claim ook gemaakt door de dadaïstische kunstenaar Raoul Hausmann. Voor Heartfield waren fotomontages dé manier om zijn communistische denkbeelden te verspreiden. Hij verknipte foto’s, kranten en tijdschriften, plakte de knipsels bij elkaar en vormde er nieuwe beelden van, die herkenbaar én vervreemdend zijn. Read more

Verspreid door de tentoonstellingsruimte van Bureau Postjesweg staan houten, monochroom geverfde silhouetten van menselijke en dierlijke figuren: uilen met gaten als ogen, een Nikè die half verscholen achter een ander beeld van Lilith staat, een rijtje krabben met symbolen op hun schild gekerfd die daardoor tegelijkertijd prehistorisch en futuristisch aandoen. Op de ramen zijn grote blauwe stickers van mythische dieren aangebracht, als transparante muurschilderingen. Het zijn werken van kunstenaar Müge Yılmaz, die bij de toeschouwer intuïtieve reacties probeert te ontlokken. Read more

De Nederlandse natuurwetenschapper en Nobelprijswinnaar Paul Crutzen heeft in het jaar 2000 voorgesteld om het huidige geologische tijdvak het Antropoceen te noemen, oftewel het tijdperk van de mens. Het duidt het tijdvak aan waarin de mens een geologische kracht is geworden. Vanwege de schadelijke effecten op de aarde door menselijk handelen, zijn we in een ecologische crisis beland en zijn we gedwongen om na te denken over onze manier van leven en omgaan met de aarde. De tot de verbeelding sprekende benaming heeft ervoor gezorgd dat in allerlei disciplines (economisch, politiek, sociaal en cultureel) de relatie tussen mens en natuur een thema is geworden. Zo heeft het de Amerikaanse kunsthistoricus en cultuurcriticus T.J. Demos (1966) aangezet tot het schrijven van Against the Anthropocene: Visual Culture and Environment Today. In dit boek onderwerpt hij het begrip Antropoceen aan een kritische analyse waarbij hij betoogt dat het begrip en de verbeelding ervan niet bijdragen aan het oplossen van de klimaatcrisis. Read more

In zijn boek After Us the Deluge: the Human Consequences of Rising Sea Levels laat Kadir van Lohuizen onomwonden zien waar het op staat: de zeespiegel stijgt en de tijd voor actie dringt.

Het bijna driehonderd pagina's tellende boek toont hoe zeven plekken beïnvloed worden door de stijgende zeespiegel: van een smeltende ijskap in Groenland tot weggespoelde stranden aan de Stille Oceaan. Als de klimaatcrisis niet serieus genomen wordt, zo lijkt Van Lohuizen te zeggen, dan heeft dat rampzalige gevolgen voor de toekomst.

De wereld bezien door de lens van de Nederlandse fotojournalist Van Lohuizen (1963) is om bang van te worden. Hij heeft de zee vaak op haar dreigendst vastgelegd. Zo is op luchtfoto's te zien hoe kwetsbaar de bebouwde kustlijnen zijn tegenover de grootse en uitgestrekte zee. Neem de trieste situatie van bewoners op Kiribati een klein boomerangvormig eiland in de Stille Oceaan waar de consequenties van de stijgende zeespiegel al realiteit zijn. Een in elkaar geknutseld muurtje is het enige dat het klotsende zeewater buiten de voordeur houdt. Dit beeld staat in contrast met de solide ogende grachtenhuizen in Gouda, de stad waar Van Lohuizen vandaan komt. Daar lijkt het gevaar van onderlopende huizen veel minder dreigend, terwijl het water even dichtbij is en de stad ook nog eens wegzinkt in de veengrond. In het boek worden zo meerdere paralellen getrokken tussen gebieden die op het eerste oog vooral van elkaar lijken te verschillen. Read more