—for English please scroll down—
Juryrapport AICA Oorkonde 2017
Categorie Tentoonstellingen
Het Stedelijk Museum Amsterdam presenteerde in 2015 de eerste overzichtstentoonstelling van kunstenaar Tino Sehgal. Gedurende twaalf maanden waren er steeds twee of meer van zijn performances te zien in het museum, soms in speciaal daartoe leeggeruimde zalen, vaker in zalen waar de vaste collectie te zien was. De tentoonstelling begon en eindigde met het werk uit eigen collectie, Instead of allowing some thing to rise up to your face dancing bruce and dan and other things uit 2000, daartussen waren zestien andere werken te zien.
Performancekunst is sinds de volwassenwording van het medium in de jaren zeventig niet meer weg te denken uit de hedendaagse kunst. Toch blijft het, gezien de noodzakelijkheid van de aanwezigheid van de performers, een kunstvorm die vooral kenners bereikt. Door de tentoonstelling een jaar lang, gedurende de volle openingstijden van het museum, aan te bieden, kon een veel grotere groep museumbezoekers kennismaken met de performances van Tino Sehgal – die zelf trouwens liever spreekt van 'Situations'. Dit engagement in organisatie en investering is uitzonderlijk, het ontwikkelen van dit nieuwe tentoonstellingsconcept voor performancekunst door het museum bewonderenswaardig.
De locatie en uitvoering in het Stedelijk was weliswaar niet altijd de meest geschikte voor de afzonderlijke werken, maar het publiek kon wel – als het dat wilde – iedere maand een of meer nieuwe werken zien en zo over een langere periode kennismaken met het oeuvre van Sehgal.
Zo’n intensieve aanwezigheid van een kunstenaar had een (te) groot stempel op de algemene museumervaring kunnen drukken. Het tegendeel bleek het geval. Vanwege de voorwaarden die Sehgal stelt aan zijn werk – geen fotomateriaal, geen schriftelijke aankoopovereenkomst of aankondiging in het museum – werden bezoekers vaak verrast door het werk. Bovendien lieten sommige werken, zoals This is progress en This is critique, de toeschouwer in gesprek gaan over kunst, iets wat zelden op zo’n subtiele en tegelijk effectieve manier gebeurt in musea.
Opnieuw vanwege de eisen van de kunstenaar kon de tentoonstelling niet worden begeleid door een catalogus. Het museum heeft die omissie overtuigend opgevangen door het organiseren van een aantal bijeenkomsten met de kunstenaar en andere experts en het plaatsen van een aantal achtergrondverhalen op de website.
Met dit retrospectief haalde het Stedelijk de 'live arts' definitief uit de elitaire niche, en dat is een uitzonderlijke, prijzenswaardige prestatie.
Het is AICA Nederland een groot genoegen aan het Stedelijk Museum Amsterdam de AICA Oorkonde 2017 toe te kennen voor de tentoonstelling A Year at the Stedelijk: Tino Sehgal.
Namens het bestuur van AICA Nederland / Association Internationale des Critiques d'Art
Robert-Jan Muller
Voorzitter
Amsterdam, 29 november 2017
De jury bestaat uit Edo Dijksterhuis, Laura van Grinsven en Joke de Wolf
 …………………………………………………………………………………………………………………………..
Jury report AICA Award 2017
Category: Exhibitions
In 2015 the Stedelijk Museum Amsterdam presented Tino Sehgal's first retrospective. Over a period of twelve months two or more of his performances could be seen at the museum, sometimes in rooms especially vacated for the occasion, but more often in rooms among the permanent collection displays. The exhibition started and ended with Sehgal's work from the Stedelijk's own collection, Instead of allowing some thing to rise up to your face dancing bruce and dan and other things, from 2000. In between sixteen of his other works were shown.
Ever since performance art reached maturity in the seventies, it has become an integral part of contemporary art. Considering the necessity of the artist being present, however, it remains an art form that mainly reaches connoisseurs. By presenting the exhibition for a year throughout the museum's opening hours, a much larger group of visitors was able to get acquainted with Tino Sehgal's performances – who, incidentally, prefers to call it ‘Situations’. This engagement in organisation and investment is exceptional, the development of such a new exhibition concept by the museum admirable.
Although the venue and execution at the Stedelijk probably weren't the most suitable for the individual works, the audience could, if they chose to, see one or more new works every month and thus get acquainted with Sehgal's body of work over an extended period.
Such an intensive presence of an artist could have overwhelmed the general museum experience. However, the opposite turned out to be the case. Because of Sehgal's demands – no photo material, no written purchase agreement or announcement at the museum – visitors were often taken by surprise by his works. Moreover, some works, such as This is progress and This is critique engaged visitors in a conversation about art, something which is rarely done at museums in such a subtle and at the same time effective way.
Again because of the artist's demands, the exhibition could not be accompanied by a catalogue. The museum cleverly circumvented this problem by organising a number of meetings with the artist and other experts and publishing background stories on its website.
With this retrospective the Stedelijk has definitively taken 'live arts' out of the elitist niche, and that is an exceptional, commendable achievement.
It is with great pleasure that AICA the Netherlands grants the AICA Award 2017 to the Stedelijk Museum Amsterdam. A Year at the Stedelijk: Tino Sehgal
On behalf of the AICA the Netherlands/Association Internationale des Critiques d'Art board
Robert-Jan Muller
Chairman
Amsterdam, November 29, 2017
Jurors: Edo Dijksterhuis, Laura van Grinsven and Joke de Wolf
U moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.